پرفسور بے مغز x(●̮̮̃•̃)x

امروز موفقیت یکی‌از دوستام رو دیدم و‌واقعا از ته ته قلب‌م براش خوشحال شدم ولی ازونور عمیقا احساس هیچی بودن و مزخرف بودن و بطالت گذروندن زندگی‌بهم دست داد و از خودم و وضع وجود غمی‌گُنده به دل‌م نشست.آه.

پیامبر ما محمد که جانم به فدایشان: وقتی خداوند بند‌ه‌ای را دوست دارد، دنیا را از او منع میکند چنانکه شما مریض خویش را از نوشیدن آب منع میکنید.(ای بابا پس همه‌ی این کبودی‌ها بخاطر دوست داشتن زیادیشه( ایموجی پشت چش نازک کردن.).)

هیچوقت نتونستم دلداری‌دهنده‌ی خوبی باشم؛ مخصوصا وقتی یکی از نزدیکای نزدیکانم فوت می‌کنه، کاملا قفل میکنم و حتی شاید فرار. ازینکه اینقدر ناتوان می‌شم و کاری ازم بر نمیاد عمیقا متنفرم. لطفا یه فاتحه بفرستید...

احساس می‌کنم؛ همیشه ترجیح‌م بودن‌های عمیق هستش. به‌نظرم اینجوری که هرده‌سال یبار سراغ‌م رو بگیرن نشون از ماندگاری‌م میده یعنی یجایی ته توی ذهن‌ش دارم که ییهو یادم میفتن. از بودن‌های هیجانی و تند تند و زودگذر بیزارم حقیقتا.